آدم که غمگین می شود خودش را جدا می کند از جمع که مبادا آسیبی به خوشی های دیگران بزند مورد فراموشی قرار می گیرد و تنها تر و تنها تر می شود آنچنان در تنهایی خود غرق می شود که دیگر با هیچ تلنگری بر نمی خیزد و این آغاز تلخ یک پایان است
بعضی وقتا مجبوری… تو فضای بغضت بخندی.. دلت بگیره ولی دلگیری نکنی.. شاکی بشی ولی شکایت نکنی… گریه کنی اما نذاری اشکات پیدا شن… خیلی چیزارو ببینی ولی ندیدش بگیری… خیلی ها دلتو بشکن و تو فقط “سکوت” کنی…!!!!
